“Deze oorlog is niet van ons. Dit land wel.”

Het is de laatste dag van het weekend hier in Iraaks-Koerdistan. Op het internet lees ik berichten over een hittegolf in Nederland. Daar moet ik stiekem een beetje om lachen. Hier is de temperatuur deze maanden dusdanig hoog dat je beter niet te veel buiten kunt doen. Even de hoek om naar de supermarkt is genoeg om doorweekt van het zweet weer thuis te komen. De weekenden zijn rustpunten te midden van drukke werkweken, en lenen zich goed voor het schrijven van een update. Daar ga ik nu even voor zitten…

Advertenties

Een virtuele kaars…

Een week geleden landde ik in Sulaimani, Iraaks-Koerdistan. In deze blog wil ik iets delen over mijn ervaringen van afgelopen week.

“Kom je heel terug?” Over de bagage die ik het liefst niet mee zou nemen naar Koerdistan

Lieve lezers,

Dit is het eerste blog dat ik schrijf met betrekking tot de twee maanden waarin ik in Iraaks-Koerdistan zal werken met Christian Peacemaker Teams. Morgenmiddag vertrek ik met het vliegtuig naar Doha (Qatar) en vanuit daar naar het door mij geliefde Suleimaniya. Ik vind het knap lastig om precies te verwoorden wat er momenteel allemaal door me heengaat, maar ik ga een poging wagen.

Vreedzame druppels op gloeiende platen

Het is weer even geleden dat ik een blog schreef. Laatst schreef ik geen blog en die kun je hier teruglezen op mijn Facebookpagina, waar ook veel foto’s en korte verhaaltjes te bewonderen zijn. Geloof me: mijn gebrek aan schrijven is een goed teken, want er gebeurt hier veel dat de tijd nodig heeft even te landen. Als ik je in het echt zou spreken, zou je de grijns op mijn gezicht kunnen zien, of mijn afschuw, verwarring en alles wat deze trip tot nu toe oproept. En ik zou je meer vertellen dan ik hier nu kan doen. Moge dit een teaser zijn!

Olie, bommen, Halabja en wat in vredesnaam doet CPT in Iraaks-Koerdistan?

Wat doet CPT nou eigenlijk precies daar in Iraaks-Koerdistan? Vandaag ga ik hier meer over vertellen. Verder een kort verslag van ons bezoek aan Halabja, waar in 1988 een vreselijke genocide plaatsvond.

Ei kwijt, bij bijt, vrijheid

M’n ei kwijt

Op dag drie van dit bezoek aan Iraak-Koerdistan leek het me zo zoetjes aan wel tijd worden het stuiterei dat ik had meegebracht erbij te halen. Thuis heb ik er een voorraad van: ze hebben de kleur van een ei, de vorm van een ei, ze lijken eigenlijk sprekend op een ei. Maar schijn bedriegt: het is geen ei, maar een stuiterbal. Samen met mijn reisgenoten Susan en Vilma mocht ik deze ochtend het ontbijt prepareren, dus al direct op de vroege ochtend kon ik mijn lol op. ‘Hey Vilma, kijk een ei!’, zei ik en daar stuiterde het geval door de keuken, om daarna direct te verdwijnen onder de koelkast, waar hij niet meer onder vandaan gehaald kon worden. Vette pech, mijn ei was kwijt. Het begin van een veelbewogen dag.

Duizelingwekkende indrukken

Lieve lezer,

Zoals je al vermoedde, ben ik veilig en wel gearriveerd in Suleimaniya, de op een na grootste stad van Iraaks-Koerdistan, waar het prima toeven is.

“Ben je er klaar voor?” “Nee!”

Of ik er al klaar voor ben, voor mijn reis naar Iraaks-Koerdistan, vragen mensen me al een tijdje. “Nou, bijna,” zei ik dan. Het moment was immers nog niet daar en ik had nog even tijd. Ik ben er dus al heel lang bijna klaar voor geweest. Maar morgen is het ineens zover. Om 14.30 vertrek ik vanaf Schiphol en arriveer dan om 01.40 in Suleimaniya.

Of ik er klaar voor ben? Nee!

Eerste blogbericht

Dit is je allereerste bericht. Klik op Bewerken om het aan te passen of te verwijderen, of maak een nieuw bericht aan. Als je wilt, kun je dit bericht gebruiken om lezers te vertellen waarom je deze blog bent begonnen en wat je ermee wilt doen.