Het is weer even geleden dat ik een blog schreef. Laatst schreef ik geen blog en die kun je hier teruglezen op mijn Facebookpagina, waar ook veel foto’s en korte verhaaltjes te bewonderen zijn. Geloof me: mijn gebrek aan schrijven is een goed teken, want er gebeurt hier veel dat de tijd nodig heeft even te landen. Als ik je in het echt zou spreken, zou je de grijns op mijn gezicht kunnen zien, of mijn afschuw, verwarring en alles wat deze trip tot nu toe oproept. En ik zou je meer vertellen dan ik hier nu kan doen. Moge dit een teaser zijn!
Advertenties
Op dag drie van dit bezoek aan Iraak-Koerdistan leek het me zo zoetjes aan wel tijd worden het stuiterei dat ik had meegebracht erbij te halen. Thuis heb ik er een voorraad van: ze hebben de kleur van een ei, de vorm van een ei, ze lijken eigenlijk sprekend op een ei. Maar schijn bedriegt: het is geen ei, maar een stuiterbal. Samen met mijn reisgenoten Susan en Vilma mocht ik deze ochtend het ontbijt prepareren, dus al direct op de vroege ochtend kon ik mijn lol op. ‘Hey Vilma, kijk een ei!’, zei ik en daar stuiterde het geval door de keuken, om daarna direct te verdwijnen onder de koelkast, waar hij niet meer onder vandaan gehaald kon worden. Vette pech, mijn ei was kwijt. Het begin van een veelbewogen dag.